Dr Michel-Arnst-Bauer war mei-Tog ä Pachhengst.
Fieng 'r wos a', wu werklich ä jeder dacht't s' müsst gih'
- patsch!! . . machet 'r wos Dumms drquaar, un r' war
wieder off 'n alten Flack un hot's zu Nischt gebracht.
Do war' ne ganz u'vermut' ä paar Hunnert Toler
vun eener Aarbschaft zugefall'n - zwee Tog' drauf rührt
'n dr Schlog. -
Dr Horn-Bauer ladt Stange bei sich o', un dr alte
Braatschneider kimmt drzu un drzöhlt s' n'. Do sprachen
se un äsu vun Michel-Arnst-Bauer.
,,Nää, suwos!" sogt dr Horn-Bauer un schüttelt mit
senn graa'n Kopp, «itze, wu s' nu su weit war, wu 'r ä
bissel raus kumme kunnt' - do starbt'r'!«
«Nu«, meenet dr Braatschneider drauf, ,,bei dann sei
mr 'sch gewuhnt. Müsst daar 'sch net schu mannigmol su
gemacht hoom!«