Lenore sauste ausn Bätt
Un fuhr in ihre latschen,
Denn‘s schiener, als wenn eener tät
Vorm Hause unten graatschen.
De Mudder aus dr Gammer schbrach:
„Was mährschte denn am Fänster?“
Lenore rief: „Ich guck mal nach,
Ich gloobe, ‘s gomm Geschbänster.“
„I geene Ahnung, dummes Gind.
Was so ä Mädchen schlabbert!
Im Garten draußen seifzt dr Wind
Un‘s Bodenfänster glabbbert.“
„Nee, nee, ach Mudder, ‘s muß wär nahn,
Ich färchte mich zu Dode!“
„Nimm doch ä Schlickchen Baldrian
Dort driem von dr Gommode.“
Da blätzlich heert Lenore, dass
Ihr Name wärd gerufen,
Un uff dr Dräbbe raschelt was
Un dabbt sich nuff de Schtufen.
Lenore schleicht zum Gorridor,
Ihr Härz globbt in Egstase,
Gen Himmel schteht dr Zobb ämbor,
Galkweiß is ihre Nase.
„Wär is da draußen vor dr Dier?
Welch schaurich Gast uns nahte?“
„Gomm, sießes Bubbchen, effne mir,
Bin Wilhelm, dei Soldate!“
„Du liechst! Mei Schatz där fiel bei Brag
Im Nahgamf mit ä Färde.
Sei Freind, dr Emil Donnerschlag
Grub sälwer‘n in de Ärde.“
„Ruhet ooch mei Balch am Frantischek,
Das hat nischt zu bedeiten.
De Seele schwang sich frehlich weg
Zu Baradiesesfreiden.
Drum gomm, mei Lorchen, riechle uff,
Mei Flugzeich wartet unten,
Mir gondeln jetz in Himmel nuff,
Verlähm dort sälche Schtunden.
Un jeden Frieh, eh‘s häll dud sin,
Bring ich zurick mei Schätzchen
Un leeche‘s hibbsch ins Bädde hin
Uffs irdische Schlummerblätzchen.“
Lenore schbrach: „Ich mach‘ schon mit,
Doch mußte garantieren,
Dass bei däm lutchen Himmelsritt
Mir nischt – hm – dud bassieren.“
Un mit Brobäller-Raddadda
Gings nuff ins Schterngeflimmer.
Dr Bedrus rief: „Da seidr ja!
Geht links ins zweete Zimmer.“
Bildnachweis
Kopfbild: Foto Ursula Brekle